Ο ι Μ ν ή μ ε ς

Μία ιστορία…

Η Ελένη ήταν μία γυναίκα κοντά στα 40 της. Είχε περάσει ένα σχετικά δύσκολο παρελθόν, το παρόν της ήταν γκρίζο και χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Ζούσε μία ζωή ξένη όχι αυτή που ήθελε η ίδια. Καλή στη δουλειά της αν και δεν της άρεσε κάθε πρωί πήγαινε στη δουλειά μετά ερχόταν σπίτι, έτρωγε, έκανε το μπάνιο της και μετά όπως κάθε μέρα για πολλά χρόνια άνοιγε το ξύλινο σεντούκι της. Εκεί όταν το άνοιγε ήταν σαν να έβρισκε το θησαυρό κάθε μέρα. Εκεί όντως είχε έναν πολύ σημαντικό θησαυρό για την ίδια. Εικόνες από τους γονείς της, μνήμες του παρελθόντος όταν ήταν παιδί που έπαιζε με τις φίλες της, που έσβηνε τα κεράκια της όταν είχε τις καλοφτιαγμένες μπούκλες με τον αδερφό της. Τις ξέγνοιαστες μέρες μικρή καθώς ήταν στην παραλία με τον μπαμπά της που την αγκάλιαζε τόσο ζεστά και πίστευε ότι θα την προστάτευε για πάντα, εκεί είχε τις αναμνήσεις τις από την πενταήμερη και τις κολλητές φίλες της που πια δεν μιλάει μαζί τους. Εκεί έχει και τις μέρες της στο πανεπιστήμιο και τη μέρα που πήρε το πτυχίο της. Εκεί έχει και τον Γιώργο το μεγάλο της έρωτα αυτόν που δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει αν και την εγκατέλειψε, εκεί κοιτά τη φωτογραφία του και αναπολεί το παρελθόν της, εκεί έχει μείνει και κάθε νύχτα κοιμάται αγκαλιά με τις αναμνήσεις της, γιατί η τωρινή ζωή της είναι άδεια. Κάθε νύχτα κοιμόταν δίπλα στις παλιές της αναμνήσεις μέσα σε αυτό το σεντούκι, και όμως ποτέ δεν κατάλαβε ότι η ίδια φταίει που δεν μπόρεσε στο παρόν της να ζήσει νέες εμπειρίες που θα την έκαναν ευτυχισμένη…. '

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ:
http://www.drosostalida.com/articles2.asp?eid=357